Broodje frikandel (Phnom Penh-Kuala Lumpur-Yokya)

(Wegens omstandigheden heeft ons blog, geen wi-fi, vertraging opgelopen. Wij hopen hierbij op uw begrip. Ook zullen wij de aankomende dagen wegens deze omstandigeden niet bereikbaar zijn. Onze excuses voor het ongemak. Daarnaast moeten wij met de Pasen onze familie en vrienden missen. Mentale ondersteuning is mogelijk door ons een broodje frikandel met mayo toe te sturen. Bijvoorbaat dank.) 

Even een blogje, geschreven in het vliegtuig van Kuala Lumpur naar Yogyakarta op Java. Eerst terug naar Phnom Penh, waar we een paar dagen terug nog waren.. ik vermoed een van de meest indrukwekkende dagen tijdens onze reis, we hebben namelijk de Tuol Sleng Prison (S-21) en de Killing Fields (Choeung Ek) bezocht. Deze beide plekker herinneren aan een zwarte tijd in de geschiedenis van Cambodja, waar de Rode Khmer heerste en het land overnamen. Tijdens deze periode, van 17 april 1975 tot januari 1979, zijn er in het hele land rond de 3 miljoen Cambodjanen omgebracht, door hun eigen volk. Zelfs na deze periode heeft de Rode Khmer, onder leiding van Pol Pot, nog invloed gehad op het land. Vanaf 17 april zijn gezinnen uit elkaar gerukt en velen in koele bloede vermoord, onschuldige mensen. Het doet een beetje denken aan de Tweede Wereldoorlog, waar je werd vermoord o.a. als je Joods was. Scholen werden gesloten en scholing werd verboden, de steden werden ontruimd en iedereen moest naar het platteland. De S-21 die zich in Phnom Penh bevindt, is een school die is gebruikt als gevangenis. Hier werden mensen gemarteld, werd er op deze manier een valse bekentenis in de schoenen geschoven waardoor zij geëxecuteerd werden. Iedereen die Pol Pot maar in de weg stond, werd uitgeroeid. Een slogan van hem was bijvoorbeeld 'je kan beter de onschuldigen vermoorden, dan een vijand besparen'. Het is bizar om door de ruimtes te lopen, de cellen te zien en de foto's van alle 20.000 gevangenen die er hebben gezeten (ze maakte van iedere gevangene een foto en hielden alles netjes bij) waarvan sommige al geslagen waren. Er zaten zelfs foto's bij van gevangen die doodgemarteld waren, heel luguber, maar drukt je wel even met je neus op de feiten. Na dit indrukwekkende bezoek hebben we verder weinig gedaan, de volgende dag zijn we naar de Killing Fields geweest, een van de ongeveer 300 killing fields die er in Cambodja zijn. Hier werden de mensen met bosjes tegelijk naar afgevoerd en geëxecuteerd, om kogels te besparen werden zij doodgeslagen. Vervolgens werden zij in massagraven gegooid en besprenkeld met een gif, om de mensen die nog enigzins in leven waren te laten sterven en om de lucht van rottende lijken tegen te gaan. Geschat wordt dat hier 20.000 lijken geborgen lagen. Een audio tour heeft ons over door de fields geleid, met de uitleg van ieder stukje. De fields waren goed afgeschermd door hoge muren, waardoor men er nooit achter is gekomen wat zich hier heeft afgespeeld. Aan het einde van de tour kom je bij de Memorial stupa, een tempel als gedenkplek met 17 lagen (staat voor de 17e april dat Pol Pot en zijn leger binnenvielen). In iedere laag bevinden zich de schedels en beenderen van de slachtoffers, ter nagedachtenis. Hier worden ook ieder jaar weer ceremonies gehouden. Ik kan nog uren doorgaan over wat we hier gezien en gehoord hebben (zoals een boom waartegen de baby's voor hun moeders ogen werden doodgeslagen) maar om het goed te kunnen begrijpen moet je eigenlijk beide plekken bezocht hebben. We zijn in ieder geval behoorlijk onder de indruk van wat zich er hier heeft afgespeeld. Na dit bezoek hebben we het leuke van Cambodja meegemaakt. Onderweg naar het hostel was er op veel plekken muziek en overal kindjes die plezier maakte en alle voorbijgangers vol smeerde met talkpoeder. Het is Khmer New Year! Iedereen roept ook Happy New Yearrr! Het is traditie om de mensen met water te bekogelen, maar de overheid heeft dit om (wat ik begrepen heb) veiligheidsredenen verboden. Maar wel leuk om dit zo meegemaakt te hebben! De 16e hebben we Phnom Penh en al deze indrukken achter ons gelaten om naar Kuala Lumpur te vertrekken, onze mini-stedentrip! We hebben geslapen in China Town, op bedden waarvan de veren in onze rug prikte. Ik vraag me af wat ik erger vond, een bed dat zo hard is dat je net zo goed op de grond kan gaan liggen, of een bed waarvan het lijkt alsof je alleen met je handdoekje op een kiezelstrand ligt. In ieder geval niet bevorderlijk voor onze nachtrust. Kuala Lumpur heeft wegens ziekte vooral bestaan uit op bed liggen (op de kiezelstenen ja), maar wel hebben we de Petrosan Twin Towers kunnen bezoeken en de Times Square shopping mall, beide al een hele ervaring! De Twin Towers zijn echt huge en vooral ook heel mooi. We hebben als echte toeristen flink wat foto's geschoten, waaronder een paar prachtige selfies (zie facebook). De shopping mall was echt, echt bizar zo groot. Als je dan een shopaholic bent en niks kan kopen doordat je een backpack op je rug mee zeult, voelt bijna als een kwelling. Maar goed, afkicken van winkelen is een goede therapie tijdens deze reis. Less is more! En wat heb je aan zo veel winkels, als je gewoon naar een pretpark kan gaan, inclusief achtbaan waar de Phyton u tegen zegt?! En nee, niet naast shopping mall, maar er gewoon midden in! Echt zo bizar. Uiteraard hebben we even de gigantische H&M bezocht die er zat en hebben als echte fans even een klein steentje bijgedragen aan de omzet. Verder hebben we in ons guesthouse de stoppen door laten slaan met een waterkoker waar niet genoeg water in zat (oeps, dat krijg je als je de luxe apparatuur in Nederland gewend bent) en vooral veel gereisd met de metro en de monorail, een trein die zich in de lucht bevindt en geheel automatisch is. Ondanks het ziek zijn hebben we toch kunnen genieten en wel leuke dingen gedaan.
Inmiddels zijn we aangekomen in Yokyakarta en typ ik dit blog verder vanaf een comfortabel bedje met heerlijk zacht kussen. Praise the lord, geen grondbed of kiezelbed! Nouja, al hadden we bijna op de grond moeten slapen. Dat vertel ik zo, eerst ook even naar onze aankomst, die niet geheel vlekkeloos verloopt. Als je Indonesië binnenkomt, moet je een visum kopen. Net zoals we dat bij bijvoorbeeld Cambodja moesten doen. Meestal zorg je dan dat je contant geld hebt, maar als je Cres en Claudia heet.. heb je dat gewoon niet! Lekker handig! Ik had nog €50 in mn portemonneetje voor noodgevallen als deze en precies in dit geval zat dit in Packie. Die zich achter de douane bevond. Scheizzeeee! Nja, een mannetje had ons een visa voorgeschoten, zodat ik door de douane kon en met hem kon gaan pinnen. Gelukkig waren we niet de enige, er waren nog 2 meiden die het waren vergeten. Claudia achtergelaten, door de douane en daar.. lag Packie! Bevond de bagage belt zich precies achter de douane! Hoooow bizar! Hebben we alsnog de visa kunnen betalen met de noodpot, scheelde weer een hoop gedoe.. ach, hebben we dat ook weer meegemaakt! Daarna zijn we door onze chauffeur Frans, een aardig mannetje afkomstig van Sumatra, naar Sosrowijayan gebracht. We leren iedereen 'doei' te zeggen, echt prachtig. We merken gelijk hoe vriendelijk de mensen hier zijn en ook oprecht. Als eerste indruk een van de fijnste plekken waar we zijn geweest! Het is er schoon, fijn sfeertje, voelt veilig. Hier kunnen we wel aan wennen! Maar dan stuiten we op het volgende probleem.. de eerste hostels waar we komen zijn full. Wtf? Tot nu toe hadden we zelfs keus, konden we overal terecht. Al snel snapte we waarom de 10 volgende hostels en zelfs de hotels full waren.. paasweekend! Hier is er ook Pasen, waardoor iedereen lang weekend heeft.. teeeeering, hebben wij weer! Daar hadden we niet aan gedacht! Een aardige jongen heeft nog een aantal hostels bezocht om te kijken of er plek was, maar echt alles, maar dan ook alles was vol.. Toch maar doorslenteren en kijken of we iets tegenkomen.. onderweg komen we nog een backpacker tegen die met hetzelfde probleem zit, hij zegt dat alles (waar wij nu heen lopen) vol zit. Fijn. Net als de moed ons echt in de schoenen begint te zakken, lopen we tegen een hostel aan waar we voor €5,30 p.p. per nacht kunnen slapen! Het is 4,5 vierkante meter, het bed is inschuifbaar en we delen de badkamer. Maar het is schoon, de bedden zijn comfi en eigenlijk heeft het ook wel wat. Vervolgens hebben we wat op de straat gegeten, wat een minder groot succes was (lees: pittig, lever, krab zonder kraakinstrumentje) dus hebben we als toetje maar een burger bij de Mac genomen. Maar we hebben het iig geprobeerd! En nu, relaxen we lekker op onze bedjes.. ons klaarmakend voor de volgende avonturen!